HOE BELANGRIJK IS KENNIS?

Het is al eerder betoogd: sinds er Google is uitgevonden lijkt het wel of mensen kennis steeds minder belangrijk vinden. Wij kunnen immers zo iets wat we willen weten op Google opzoeken.

Ja dat denken we. Ik kan er nog steeds niet bij dat alle kennis die wij verzameld hadden in boeken in onze grote naslagcollectie in openbare bibliotheken allemaal kunnen vinden in Google. Al die uitgebreide artikelen in de Encyclopedia Britannica bijvoorbeeld. Of uitgebreide uitleg van spreekwoorden en gezegden in F.A. Stoett. Nederlandse spreekwoorden en gezegden.

Of een uitgebreide lijst van Nederlandse kunstenaars in het tweedelig werk van Pieter A. Scheen. Lexicon Nederlandse beeldende kunstenaars 1750-1950.

Dat is dan maar een hele kleine greep uit de vele encyclopedieën, woordenboeken en bibliografieën die tot onze beschikking stonden.

En dan moet je wel veel kennis hebben om de informatie die je nodig hebt op een juiste manier er uit de destilleren. En dat valt niet mee. Want wat te doen als je iets wilt weten over Willem II? Er zijn nog al wat vorsten geweest die deze titel hadden. Van Rooms-Koning tot Stadhouder, tot Koning. En tot zelfs een sigarenmerk. In Australië had je een bekende commercial: Willem who, Willem two. Dus zoek het maar uit.

Bovendien: als je alles aan Google overlaat dan gaat Google bepalen wat je moet weten. En doe jezelf niets meer. Willen we een dergelijke wereld wel?

Kennis is zo belangrijk. Mij trof een essay in de NRC van 1 februari geschreven door Bas Heijne. Het is een deel uit zijn pas geleden gepubliceerde boek:  Mens/onmens. Veel mensen zijn van mening dat een objectieve mening niet bestaat. En als je dat hellendt vlak betreed dan hoef je je ook niet in te spannen om de waarheid te benaderen. Dan kom je terecht in een nihilistische wereld. Waarin niets meer iets uitmaakt. Waarin we ook niet kritisch zijn op ons zelf. Ik pleit dus echt voor onderwijs waarin we leerlingen de feiten bijbrengen en de kennis. Dan moeten leerlingen wel blokken om die feiten te leren. Maar wat is daar mis mee? Waarom bezien we die wereld van kennis die we hebben en die we aan onze leerlingen willen doorgeven niet als een onvoorstelbaar mooi en groot cadeau? Dat ons wordt aangeboden? Waarin we mogen onderduiken en genieten en verbazen wat anderen voor ons hebben bereid?